فلسفه برپایی عزاداری امام حسین (ع) + فیلم

امامان اهل بیت (علیهم السلام) توصیه هاى فراوانی نسبت به برپا نمودن مجالس عزا و گریه بر مصائب امام حسین (علیه السلام) داشته اند. گویا در این مسئله سرّى نهفته است که ائمّه اطهار (علیهم السلام) این همه آن را مورد تأکید و سفارش قرار داده‏ اند.

برپایی عزاداری، امر و مکتب اهل بیت را زنده می‌کند؛ در این مراسم حقانیّت، سیره و سنت آن‌ها بیان و به نسل‌های بعدی منتقل می‌شود. امام صادق (علیه السلام) فرمود: «اِنّ تِلکَ المجالسَ اُحِبُّها، فَاَحْیُوا اَمْرَنا، فَرَحِمَ اللّهُ مَنْ اَحْیی اَمْرَنا» (۲)؛ (این گونه مجالس را دوست می‌دارم، پس امرِ [امامتِ]ما را زنده بدارید، خدا رحمت کند کسی را که امر [و راه و مرام]ما را احیا می‌کند). در حدیث دیگری امام رضا (علیه السلام) فرمود: «مَنْ جَلَسَ مَجْلِساً یُحیی فیه اَمرُنا لَم یَمُتْ قَلْبُهُ یَومَ تَمُوتُ الْقُلُوبُ» (۳)؛ (هرکس در مجلسی بنشنید که در آن، امر [و خط و مکتب]ما احیا می‌شود، دلش در روزی که دل‌ها می‌میرند، نمی‌میرد). به مقتضای این احادیث، برپایی مجالس به یاد خاندان رسالت (در غم‌ها و شادی ها، در تولّدها و شهادت هایشان) احیای امر اهل بیت و مطرح ساختن فضایل آنان است و این گونه محافل، محبوب آنان است.

اهمّیّت برپایى این مجالس و رمز تأکید ائمّه اطهار (علیهم السلام) بر حفظ آن، آنگاه روشن‏‌تر مى ‏شود که ملاحظه کنیم شیعیان در عصر صدور این روایات به شدّت در انزوا به سر مى‏ بردند و تحت فشارهاى گوناگون حکومت امویان و عبّاسیان چنان گرفتار بودند که قدرت بر انجام کوچکترین فعّالیّت و حرکت سیاسى و اجتماعى نداشتند ولى مجالس عزاى امام حسین (علیه السلام) آنان را نجات داد و در پناه آن، تشکّل و انسجام تازه ‏اى یافتند و به صورت قدرتى چشمگیر در صحنه جامعه اسلامى ظاهر شده و باقى ماندند.

اقامه عزاداری برای امام حسین (علیه السلام) موجب اتحاد و همدلی میان محبّان و شیعیان می‌شود. ائمّه اطهار (علیهم السلام) با تأکید بر برگزارى مراسم عزادارى حسینى (علیه السلام)، برنامه آن حضرت را «محورى» براى وحدت مردم قرار دادند. هر ملّتى براى بقا و موفّقیّت خویش محتاج به عامل وحدت و اجتماع است. بدون شک بهترین عامل وحدت پیروان اهل بیت (علیهم السلام) که با کمترین زحمت و کمترین هزینه مى‏ تواند توده ‏هاى میلیونى را حول یک محور جمع کند، همین مراسم عزادارى حسینى است. در واقع ائمّه اطهار (علیهم السلام) با ترغیب مردم به اقامه مجالس حسینى از پراکندگى نیرو‌ها جلوگیرى به عمل آوردند و توده‏ هاى متفرّق را بسیج کردند و با ایجاد وحدت و یکپارچگى در میان آن‌ها قدرت عظیمى را به وجود آوردند.